Soms helpt aanraken
[portret van een cliënt] 

Hij zit met gebogen hoofd, diep in elkaar gedoken op bed. Begin 20 en een indrukwekkend cv in de hulpverlening. Vandaag wilde hij ademhalingsoefeningen doen. Een zelf gekozen activiteit waaraan ik hem herinner door op bezoek te komen. Hij heeft Iceman als zijn grote voorbeeld en mij als stok achter de deur. Maar als ik binnenkom wil hij niet meer. 
"Vandaag lukt niet," zegt hij. 
"Wanneer heeft iemand voor 't laatst jouw hoofd vastgehouden?" vraag ik.
Verbaasd door de vraag kijkt hij me aan: "Geen idee." 
Of ik zijn hoofd even vast mag houden, vraag ik. Kijken of dat helpt bij leven, vandaag.
“Gek mens,” zegt hij terwijl hij gaat zitten met zijn rug naar mij toe. Ik leg m'n handen om zijn hoofd en vraag terloops of hij alsjeblieft rechtop wil gaan zitten: "Dit kost mij m'n rug," verduidelijk ik mijn verzoek. Zijn hoofd schokt lichtjes, maar hij zit rechtop!

"Wat voel je?" vraag ik na verloop van tijd.
"Hoe de energie van je handen naar mijn hoofd gaat."
Allergisch voor dit soort geneuzel vraag ik: "De warmte van mijn handen, bedoel je?"
"Ja, dat!" zegt hij. En na een minuut of vijf: "Ik heb het gevoel dat ik er niet alleen voor sta." 
"Dat is mooi," zeg ik. "Zullen we dan stoppen en gaan wandelen?”

Kort daarna lopen we in de frisse buitenlucht. Rechtop. Hij maakt plannen voor vanmiddag.
Soms helpt aanraken.